Έρως ανίκατε μάχα…

Δηλαδή… "Έρωτα ανίκητε στη μάχη… "Κανείς εσένα δε μπορεί να σε νικήσει… Αυτή είναι η δύναμή σου… Να επιζείς με τρόπο ανεξήγητο μέσα από τις πιο δύσκολες, περίπλοκες και αδιέξοδες καταστάσεις… Κάνεις τη καρδιά να σφυροκοπά, σφίγγεις το στομάχι, κάνεις το σώμα να τρέμει για τη δική σου λαχτάρα, γαληνεύεις τη ψυχή… Και είναι τόσο ωραίο… Είναι υπέροχο… Μα κάποια στιγμή – πάντα στην ωραιότερη στιγμή σου – έρχεται η πιο σκληρή σου αντίπαλος…

Η Λογική… Έρχεται να αναμετρηθεί μαζί σου με το πιο ηχηρό της όπλο… Την πραγματικότητα…

Και τότε πες μου… Έρωτα… τι να κάνω;;; Πώς να τη νικήσω;; Πώς να σε κρατήσω και εκείνη να τη διώξω…  Βοήθησε με Έρωτα… Εσύ που ήρθες και με τη δύναμή σου μου έδωσες φτερά τώρα που είσαι, που πας, που φεύγεις, που μ' αφήνεις;

Τον κοιτώ στα μάτια Έρωτα και βλέπω εσένα… Ορμητικός να ταράζεις τη ψυχή μου… Τον κοιτώ στα μάτια Έρωτα και βλέπω… την Αγάπη… Πάντα αθόρυβα εκείνη σε ακολουθεί και άμα δει καρδιές που την αντέχουν μπαίνει μέσα τους και κατοικεί…

Την είδα Έρωτα…  Την Αγάπη… την είδα…

Κλείνω τα μάτια και βλέπω… αυτή… Της λέω να φύγει… αλλά δεν ακούει… Η Λογική στοιχειώνει το μυαλό μου Έρωτα… Δεν με αφήνει να ανοίξω τα μάτια και να σε δω… Τι να κάνω Έρωτα; Δεν μπορώ να τον έχω… Ποτέ δε θα μπορέσω ακόμα κι αν τώρα δίπλα μου κοιμάται… Και εγώ δίπλα του κουρνιάζω και νιώθω μία απίστευτη γαλήνη… Με κάθε ανάσα μου, περνώ τη μυρωδιά του ως τα σωθικά μου… Τη κλείνω εκεί μέσα να με συντροφεύει όταν φεύγει…

Ποτέ δε θα μπορέσω Έρωτα…  Άλλος δε μ έκανε ποτέ να νιώσω έτσι… Δε θα μπορέσω Έρωτα… Ποτέ δε θα μπορέσω  δικό μου να τον έχω…

Αυτή η μάχη δε ξέρω πόσο θα κρατήσει… Μα ξέρω πως στο τέλος εσύ θα σκοτωθείς… Θρηνώ Έρωτα… Θρηνώ εσένα… Εσένα, που από τα στήθη μου, το ξέρω, θα σε ξεριζώσουν…

Κι αν φύγεις Έρωτα … και φύγει κι αυτός μαζί σου τι θα κάνω; Πως μετά από εκείνον άλλον να αντέξω…; Ήρθες Έρωτα και ανέβασες τον πήχη… Ψηλά… Πολύ ψηλά… Κι όταν θα μείνω μόνη, θα είμαι πάντα κάτι λιγότερο από αυτό που ήμουν όταν ήταν μαζί μου…