Μη με κοιτάς...

Σε κοιτάζω με το μυαλό μου, και το φως μου γίνεσαι εσύ. Φως. Πιο δυνατό και από τον ήλιο. Πιο ισχυρό και από την αδυναμία μου. Φως...μέσα στο σκοτάδι. Αμαρτία ή μήπως λύτρωση; Λύτρωση μέσα από τη γεύση των χειλιών σου...σαν καταδίκη όταν το αίμα χαθεί από το σώμα...

Φως. Είσαι εσύ, ότι κοιτάζω... ότι με σαγηνεύει... Σε κοιτάζω... και οι σκέψεις σιωπούν... οι αισθήσεις ζωντανεύουν... Σε κοιτάζω και ότι μας χωρίζει είναι άλλα...
Μια μάτια μέσα από ένα γυαλί και τώρα...πες μου...τι ζητάς; τι θες; Γιατί η ματιά σου με εγκλωβίζει;

Η ματιά σου με καίει γλυκά σε εκείνη τη γνώριμη κόλαση...όπου οι αμαρτίες σκεπάζουν το φως και οι κραυγές σιωπούν σ' έναν αργό θάνατο ανυπαρξίας.

Αυτές οι κόρες των ματιών σου με χαράζουν...η ίριδα τους ασελγεί μέσα στο μυαλό μου. Μέσα στο σκούρο φόντο τους, αν δεις καθαρά, υπάρχει ένας καθρέφτης...μια φιγούρα ζωγραφισμένη...ένα είδωλο ματωμένο, κατακόκκινο, σα το αίμα που στάζει και σχηματίζει υγρές, επώδυνες γραμμές στην επιδερμίδα... Νοιώθω μια κηλίδα να ξεδιψά από αυτό το έγχρωμο κενό και υστέρα να αποχρωματίζεται σχηματίζοντας μια αόρατη πληγή...

Αυτά τα μάτια εκστασιάζονται στην όψη σου. Σαν ένα πεδίο βολής με μαχητές τον πόθο, την επιθυμία, τη κατάκτηση...μιας χαμένης αθωότητας...

Μη με κοιτάς, ότι βλέπεις είναι μια μορφή τόσο ψεύτικη...ένα όνειρο ουτοπικό, ένας  σύντομος εφιάλτης...
Μη με κοιτάς, τα θέλω μονομαχούν απόψε...
Τούτη τη νύχτα που αστέρια αποφάσισαν να νανουρίσουν το νου μου.