Κάποτε... έλεγα πως δε θα βρεθεί πότε αυτή που θα μπορέσει να εξημερώσει το αγρίμι της ψυχής μου, πως θα ηττηθεί νωρίς και δε θα χρειαστεί να κονταροχτυπηθεί για να επουλώσει τις πληγές μου.
Κάποτε... θυμάμαι έκλεινα τα ματιά κάτω από έναστρους ουρανούς και ευχόμουν να βρεθεί επιτέλους κάποια και να σπάσει τις αλυσίδες της καρδίας μου, να με κάνει να αισθανθώ και πάλι τους χτύπους της...
Έτσι αδιάφορα περνούσε ο καιρός και τα πεφταστέρια πήγαιναν μονίμως κόντρα στα θέλω... ώσπου τα παράτησα, έπαψα να ψιθυρίζω κούφιες ευχές και η απογοήτευση πήρε επάξια τη θέση της ελπίδας και της προσμονής...
"ότι είναι να΄ρθει, θα'ρθει έλεγα, αλλιώς θα προσπεράσει..." και βούλιαζα στις ρηχές σκέψεις μου.
Κάποτε... υποστήριζα πως δεν υπάρχουν στερεές σχέσεις, μονάχα ετοιμόρροπες απολαύεις που διεγείρουν τις αισθήσεις και το μυαλό προσωρινά.
Και τώρα; νομίζω πως θα αργήσω να μου αλλάξω τη γνώμη... γατί όλοι κάποια στιγμή φεύγουν και μένεις πίσω κουβαλώντας ένα τεράστιο κουφάρι ψυχής.
Και πάνω που κάνεις βουτιά στο αβέβαιο, βρίσκεσαι να πνίγεσαι στα τρίσβαθα ενός αγνώστου ωκεανού μα δε ξεψυχάς, απλά μαθαίνεις να επιπλέεις...
Κάποτε ήμουν εγώ και με αναγνώριζα και τώρα έμεινα να παλεύω να με αναγνωρίσει και ο καθρέφτης μου...
Κάποτε… είχα συμβιβαστεί με την ιδέα της μοναξιάς..ήταν ο καλύτερη μου φίλη και η μοναδική που δε με πρόδωσε ως τώρα. Η μόνη που έμεινε πλάι μου με ανιδιοτέλεια, πίστη και αφοσίωση.
Κάποτε… μιλούσες για το πάντα των στιγμών μας και εγώ σου έλεγα για το μαζί και το πάντα χώρια, που μας ακολουθεί σε κάθε μας κίνηση. Τόσες διαφορετικές οπτικές γωνίες καταφέρνουν και χωρούν σε όμοιες ματιές. Τόσα ζωντανά λόγια υπακούουν σε αυτόχειρες χειρονομίες...από παντού και για πάντα.
Γιατί γίναμε έτσι;
Είναι η πρώτη φορά που διψώ για ζωή, για να αγγίζω, να μυρίζω, να γεύομαι τα άδυτα που μου χαρίζει ο βυθός της ύπαρξης σου... μα όσο πιο βαθιά με οδηγείς τόσο νιώθω να πνίγομαι...
"Κάποτε, μα τώρα είμαστε εδώ… Ξένοι σ` έναν τόπο που αλλάζει… Ξέρω χίλιους τρόπους να σωθώ,… μα κανένας τους δεν μου ταιριάζει..."
Κάποτε... θυμάμαι έκλεινα τα ματιά κάτω από έναστρους ουρανούς και ευχόμουν να βρεθεί επιτέλους κάποια και να σπάσει τις αλυσίδες της καρδίας μου, να με κάνει να αισθανθώ και πάλι τους χτύπους της...
Έτσι αδιάφορα περνούσε ο καιρός και τα πεφταστέρια πήγαιναν μονίμως κόντρα στα θέλω... ώσπου τα παράτησα, έπαψα να ψιθυρίζω κούφιες ευχές και η απογοήτευση πήρε επάξια τη θέση της ελπίδας και της προσμονής...
"ότι είναι να΄ρθει, θα'ρθει έλεγα, αλλιώς θα προσπεράσει..." και βούλιαζα στις ρηχές σκέψεις μου.
Κάποτε... υποστήριζα πως δεν υπάρχουν στερεές σχέσεις, μονάχα ετοιμόρροπες απολαύεις που διεγείρουν τις αισθήσεις και το μυαλό προσωρινά.
Και τώρα; νομίζω πως θα αργήσω να μου αλλάξω τη γνώμη... γατί όλοι κάποια στιγμή φεύγουν και μένεις πίσω κουβαλώντας ένα τεράστιο κουφάρι ψυχής.
Και πάνω που κάνεις βουτιά στο αβέβαιο, βρίσκεσαι να πνίγεσαι στα τρίσβαθα ενός αγνώστου ωκεανού μα δε ξεψυχάς, απλά μαθαίνεις να επιπλέεις...
Κάποτε ήμουν εγώ και με αναγνώριζα και τώρα έμεινα να παλεύω να με αναγνωρίσει και ο καθρέφτης μου...
Κάποτε… είχα συμβιβαστεί με την ιδέα της μοναξιάς..ήταν ο καλύτερη μου φίλη και η μοναδική που δε με πρόδωσε ως τώρα. Η μόνη που έμεινε πλάι μου με ανιδιοτέλεια, πίστη και αφοσίωση.
Κάποτε… μιλούσες για το πάντα των στιγμών μας και εγώ σου έλεγα για το μαζί και το πάντα χώρια, που μας ακολουθεί σε κάθε μας κίνηση. Τόσες διαφορετικές οπτικές γωνίες καταφέρνουν και χωρούν σε όμοιες ματιές. Τόσα ζωντανά λόγια υπακούουν σε αυτόχειρες χειρονομίες...από παντού και για πάντα.
Γιατί γίναμε έτσι;
Είναι η πρώτη φορά που διψώ για ζωή, για να αγγίζω, να μυρίζω, να γεύομαι τα άδυτα που μου χαρίζει ο βυθός της ύπαρξης σου... μα όσο πιο βαθιά με οδηγείς τόσο νιώθω να πνίγομαι...
"Κάποτε, μα τώρα είμαστε εδώ… Ξένοι σ` έναν τόπο που αλλάζει… Ξέρω χίλιους τρόπους να σωθώ,… μα κανένας τους δεν μου ταιριάζει..."
Καλό ταξίδι μικρό μου...
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου