Άντε και πες ότι πετάω…που θα πάω; Μακριά…πολύ μακριά…και μετά ακόμα πιο πολύ. Η εργασιοθεραπεία και το ιντερνέτ ήταν δυο καλοί τρόποι να μην σκέφτομαι άλλα πράγματα και να αποφεύγω την αδιέξοδη πραγματικότητα. Το ένα μου χάρισε την λατρεμένη μου ασφαλή ρουτίνα και το άλλο δυο άντρες-σφαίρες με δορυφορικές τάσεις που μπούκαραν από το πουθενά:
Τον άντρα Πατρική Ομπρέλα και τον άντρα Πολυπρόσωπη Πρόκληση.
Ο άντρας Πατρική Ομπρελά –εν ονόματι Αλέξης- ήταν ίσως ο μόνος άντρας που γνωρίζω που έχει τόσους πολλούς σκελετούς κρυμμένους στην ντουλάπα του (και το τονίζω αυτό διότι είναι ένα γυναικείο προνόμιο…).
Είχε μια προσωπικότητα όμοια με του σκόρδου: η που θα τον αντιπαθούσες η που θα τον λάτρευες σε καμιά περίπτωση όμως δεν θα περνούσε απαρατήρητος, χωρίς να επισκιάσει τους πάντες. Λιγάκι υπερφίαλος λιγάκι ισχυρογνώμων αλλά με τεράστιο φορτίο τεχνητής σοφίας κ εμπειριών.
Με τον Αλέξη είχαμε ένα κοινό: έναν μεγάλο χωρισμό πίσω μας, ένα σωρό προβλήματα μπροστά μας και όλα αυτά πασπαλισμένα με μπόλικα ερωτηματικά για το μέλλον. Αναπτύξαμε αμοιβαία σχέση θεραπευτή-θεραπευμένου. Έδινε απαντήσεις στα δικά μου προβλήματα κι εγώ στα δικά του. Ώριμη εμπειρία vs παιδική αφέλεια.
Ατέρμονες ώρες ξερνούσαμε μόνο ασυνάρτητες σκέψεις και γνώμες προσπαθώντας ο ένας να βοηθήσει τον άλλο. Ήμασταν ο ένας το κινητό ημερολόγιο του άλλου. Συνήθως αυτός μιλούσε για σοβαρά θέματα κι εγώ τον έκανα να γελάει.
H καχυποψία μου με κράτησε πολύ καιρό σε αυτό το στάδιο σε αντίθεση με αυτόν που μου εξομολογήθηκε μύχια μυστικά ανάκατα με ανομολόγητες σκέψεις απ’τα σπλάχνα. Άθελά μου έγινα αποδέκτης τυφλής εμπιστοσύνης, αστείρευτης γενναιοδωρίας και ανιδιοτελούς αγάπης. Και όλα αυτά χωρίς την παραμικρή ανταπόδοση από μέρους μου…Απλά και μόνο επειδή υπήρχα και με διάλεξε.
Αναρωτιέμαι ακόμη και τώρα τι μπορεί να είδε σε μένα αυτός ο άνθρωπος. Το πιθανότερο είναι να είδε τον εαυτό του και επομένως μια νεαρή ζύμη για να την πλάσει τέλεια ώστε να γίνει άξια συνέχεια του εαυτού του. Και νομίζω μου το εξομολογήθηκε και μια φορά μες στο ματαιόδοξο κρεσέντο της πολυλογίας του. Πίστευε σε μένα και στις δυνατότητες μου πιο πολύ και από τον ίδιο μου τον εαυτό!
Κατά τα άλλα καμία επαφή. Μαύρο ο ένας άσπρο ο άλλος.
Νέος όσο πρέπει, με επιτυχημένη ανερχόμενη επαγγελματική πορεία, με γοητευτικό παρουσιαστικό, με αξιοσημείωτη πολυπραγμοσύνη που θα συγκινούσε και τον πιο ένθερμο υποστηρικτή του Ανθρωπισμού, ποτισμένος με την αύρα του περιζήτητου, με ένα σωρό συναφείς αρετές που θες δε θες την δαγκώνεις την λαμαρίνα γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Γενικά αξιοζήλευτος. Η παρουσία του ορμητική εισέβαλε με σαρωτική αυτοπεποίθηση στο συντηρητικά συμμαζευμένο είναι μου και άρχισε να περιτριγυρίζει το χαριτωμένο συρματόπλεγμα μου, να βάζει το χέρι του και να το μπερδεύει σαν να ήταν τα μαλλιά μου.
Ήθελα να αφεθώ σ’ αυτό κι όμως ένα κακό προαίσθημα με κρατούσε πίσω, κάτι δεν μου κολλούσε και δεν μπορούσα να καταλάβω τι όσο κι αν έσπαγα το κεφάλι μου…σαν …σαν να το είχα ξαναζήσει αυτό και δεν έπρεπε να το ξαναζήσω γιατί θα είχε κακή κατάληξη.
Ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Μου πρόσφερε υποσχέσεις σαν να ήταν λουλούδια που δυσκολεύτηκα τόσο πολύ να πιστέψω. Με τρόμαζε το γεγονός ότι όταν ήμασταν μαζί ένιωθα σαν να με υπνωτίζει, σαν να μην μπορώ να σκεφτώ, να πω όχι, να αντιδράσω κάπως, να μιλήσω…Ένιωθα σαν ξένη μέσα στο ίδιο μου το σώμα, σαν να έβλεπα τον εαυτό μου και να μην τον αναγνώριζα.
Οι επαφές μας μουδιασμένες απαλλαγμένες από κάθε ηθικό φραγμό χωρίς σκέψη ή επαφή με την πραγματικότητα. Σαν να έγιναν και να μην έγιναν μαζί. Σαν σκηνοθετημένο όνειρο.
Ένιωθα σαν να έπαθα ηλεκτροπληξία, σαν να με είχαν κρεμάσει με μανταλάκια κ περίμενα να έρθει κάποιος να μου πει τι να κάνω μετά. Η σκέψη του με ταλάνιζε σιγανά όπως το ψιλοβρόχι την λαμαρίνα. Αυτός από την άλλη δεν φαινόταν καθόλου προβληματισμένος σαν να τα είχε προσχεδιασμένα όλα να γίνουν έτσι είτε γνώριζε εμένα είτε οποιαδήποτε άλλη. Με τον ίδιο τρόπο που θα έτρωγε την μπριζόλα θα έτρωγε και τη μακαρονάδα!
Ότι γίνεται όταν δυο δορυφόροι που γυρίζουν γύρω από το ίδιο αντικείμενο πέσουν ο ένας πάνω στον άλλο…(άτιμη βαρύτητα…)
Γιατί όσο καιρό είχα στο μυαλό μου τον Μιχάλη, ο τρόπος που με έβλεπε ο Αλέξης είχε προχωρήσει πολύ πιο πέρα από το σημείο ισορροπίας και απείχε από τον τρόπο που τον έβλεπα εγώ. Λάθος μου βέβαια που δεν το προέβλεψα γιατί δεν είναι δυνατόν πίσω από κάποιον που σε εμπιστεύεται και επηρεάζεται τόσο πολύ από εσένα να μην υποβόσκει ερωτικό συναίσθημα.
Όπως και να έχει η ζημιά ήταν ανεπανόρθωτη.
Το κακό ήταν ότι και οι τρεις ήμασταν μακριά ο ένας από τον άλλον και δεν πρόλαβα να κατευνάσω ούτε τον τυφλό θυμό ούτε τα παιδιά του πληγωμένου εγωισμού που πυροδότησαν πόνο και αλλού, πόνος που τελικά γύρισε σε μένα μπούμερανγκ.
Ένιωσα πιο προδομένη κι από τον Χριστό.
Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου, ανίκανη να μαζέψω τα ασυμμάζευτα.
Του είχε πει ότι ήμασταν μαζί. "Ορίστε στο έλυσα το πρόβλημα σου!", είχε αναφωνήσει νευριασμένος. Ένιωθα παγιδευμένη. Ο Μιχάλης δεν απαντούσε σε μηνύματα ή τηλεφωνήματα κ όλα αυτά μια μέρα πριν βρεθούμε από κοντά. Ήταν τόσο άδικο. Από τη άλλη με την σειρά μου δεν απαντούσα σε κανένα τηλεφώνημα του Αλέξη. Η μέρα είχε κλείσει με έναν επεισοδιακό καβγά και τουλάχιστον εμένα ένα απίστευτο ράκος που σερνόμουν από καναπέ σε καναπέ.
Κάπως έτσι πέρασαν και οι επόμενες μέρες…ωσότου έγινα μάρτυρας ενός σοβαρού προβλήματος υγείας ενός πολύ δικού μου ανθρώπου, (γεγονός-χαστούκι που με ξύπνησε και συνειδητοποίησα με τι βλακείες καθόμαστε και μυξοκλαίμε ενώ άλλοι άνθρωποι τραβάνε κουπί και έχουν αληθινά προβλήματα). Και αποφάσισα να απαντήσω σε ένα από τα 1.948.267 τηλεφωνήματα του Αλέξη.
Ήταν ένα μετανιωμένο τηλεφώνημα που εκλιπαρούσε συγχώρεση. Ήθελε να επανορθώσει όπως έλεγε αλλά λίγο σημαντικό το θεωρούσα καθώς ο Μιχάλης δεν είχε δώσει σημεία ζωής. Προφανώς είχε ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του και λίγο τον ενδιέφερε πλέον.
"Εγώ που σε νοιάζομαι είμαι εδώ, αυτός που είναι;", επιβεβαίωσε ο Αλέξης τις σκέψεις μου. Αν πραγματικά ενδιαφερόταν δεν θα έφευγε με την πρώτη ευκαιρία με κάτι που του είπε ένας τρίτος αλλά θα άκουγε τουλάχιστον και εσένα πριν το κάνει. "Ίσως όλο αυτό έγινε για το καλό σου. Δέξου τα γεγονότα ως έχουν , ίσως αυτό να ήταν το κακό προαίσθημα που είχες".
Κι έτσι αποφάσισα να αφήσω ήσυχο τον Μιχάλη και να τον διαγράψω από την ζωή μου.
Με τον Αλέξη φυσικά δεν ήμασταν όπως πριν. Δεν είχα καμιά όρεξη να του μιλήσω, δεν του είχα εμπιστοσύνη πλέον και ήμουν πολύ απογοητευμένη από την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα.
Αυτός από την άλλη έκανε τα αδύνατα δυνατά να μου αποδείξει ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα έτσι, ότι το έκανε για το καλό μου, ότι δεν θα με ξαναστεναχωρήσει ποτέ και να αποδέχεται αγόγγυστα την αδιαφορία μου και την περιφρόνηση μου.
Προσπαθούσε να με κακομάθει ικανοποιώντας κάθε καπρίτσιο μου ψάχνοντας έναν τρόπο να εξιλεωθεί. Κι η πίκρα μου με έκανε να τον εκμεταλλεύομαι και να τον τραβάω στα όρια του. Ότι και να έκανα ο Αλέξης βράχος εκεί έτοιμος να υπερασπιστεί τον τίτλο της Πατρικής Ομπρέλας που του παραχώρησα, να με προστατέψει από το οτιδήποτε θα μπορούσε να με στεναχωρήσει, να ανεχτεί τα πάντα. Αφοσιώθηκα στην δουλειά μου με ζήλο και άρχισα να σκέφτομαι έναν τρόπο να τον πετάξω από την καθημερινότητα μου και να ηρεμήσω
από το επίμονο στροβίλισμα αυτού του δορυφόρου.
από το επίμονο στροβίλισμα αυτού του δορυφόρου.
Και η απάντηση ήρθε μετά από καιρό. Ήρθε από το πουθενά κι έσκασε μπροστά μας σαν κι αυτές τις βόμβες-νάρκες που τις προγραμματίζεις να σκάσουν αλλά δεν έχεις ιδέα πότε θα το κάνουν και που και κυρίως ποιον θα πάρουν σβάρνα..
Τον Μιχάλη που πιθανολογούσα ότι μέχρι τώρα θα είχε βρει και μια και δυο και τρεις θαυμάστριες τον είχα ξεχασμένο. Αυτός από ότι φαίνεται όμως όχι! Όλο αυτό το καιρό που είχε περάσει είχε βολιδοσκοπήσει το περιβάλλον και το δικό μου και του Αλέξη και προετοίμαζε την εκδίκηση του χωμένος μαζί με τους συνεργούς του στην ηλεκτρονική του γιάφκα καταστρώνοντας δαιμόνια σχέδια.
Το σχέδιο του Μιχάλη ήταν να με παρουσιάσει ως μοιχαλίδα στον Αλέξη (με τον οποίο νόμιζε ότι είμαστε ζευγάρι) να με ξεφτιλίσει γενικότερα ώστε να χωρίσουμε υποτίθεται και να πληγωθούμε και οι δυο. Και όλο αυτό όχι άμεσα αλλά έμμεσα μέσα από τρίτους και μάλιστα απίστευτα άσχετους ανθρώπους που ήταν απλά γνωστοί ή που είχαμε χρόνια να μιλήσουμε.
Το σκηνικό φαινόταν για άλλη μια φορά πολύ καλό για να είναι αληθινό. Μου είχε έρθει κουτί ακριβώς την στιγμή που το χρειαζόμουν. Φαινόταν τόσο καλό που κατηγορήθηκα επανειλημμένως από τον Αλέξη ότι όλο αυτό ήταν δικό μου σχέδιο και ότι εδώ και καιρό τα είχα φτιάξει με τον Μιχάλη και τον κοροϊδεύαμε!!!
Με συκοφαντούσε σε βαθμό αηδίας και το αστείο της υπόθεσης είναι ότι σε όποιον το έλεγα χωρίς βέβαια να αναφέρω ποιος είναι ο αυτουργός μου έλεγε ότι μάλλον κάποιος γκόμενος είναι που έφαγε χυλόπιτα και τώρα έχει μουλαρώσει.
Ο Αλέξης ήταν στα όρια της νευρικής κρίσης και κινήθηκε με θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να μάθει πληροφορίες και να επιβεβαιώσει για το ότι ήταν το χέρι του Μιχάλη που υποκινούσε αυτό το παιχνίδι και τα πιόνια στο ταμπλό.
Έκρινα την κίνηση του να μπλέξει την αστυνομία απαίσια. Για μια στιγμή ένιωσα λίγο σαν ηρωίδα του Αρτουρο Πέρεθ-Ρεβερτε.
Ο Αλέξης είχε αρχίσει να γίνεται πιο παρανοϊκός και από την μαμά μου όταν βγαίνω έξω στη βροχή με σταράκια.
Είχε αρχίσει να με γεμίζει με φοβίες ότι ο Μιχάλης είναι ψυχασθενής, άρρωστος, ότι μπορεί να με απαγάγει και να ζητήσει λύτρα (!), ότι μπορεί να με πετσοκόψει και ότι σίγουρα με παρακολουθεί. Μου φούσκωσε τα μυαλά κι αντί να τον ταρακουνήσω να συνέλθει πανικοβλήθηκα κι εγώ ειδικά εκεί που μου ζήτησε ο Μιχάλης να βρεθούμε από κοντά.
Και εκεί που ήμουν ήρεμη και βγάζαμε μια άκρη με τον Μιχάλη μου ήρθαν οι φοβίες του Αλέξη στο μυαλό και τα χάλασα όλα νευριάζοντας τον. Άθελα μου βέβαια γιατί όπως λέει και ο Αλέξης «…αν δεν σε ξέρει κάποιος πολύ εύκολα σε παρεξηγεί, άσε που ο συνειρμός σου δεν προσεγγίζει καν τον φυσιολογικό…».
Παρόλο που είχα κάνει μια τρύπα στο νερό με την συνομιλία που είχαμε με τον Μιχάλη καθώς το μίσος που είχε μέσα του έφτανε για όλους μας και περίσσευε κιόλας, διέκρινα μια στιγμή ειλικρινούς ξεσπάσματος, φράσεις που έκρυβαν πίσω τους ένα παράπονο. Για αυτά τα πέντε λόγια που είπε ντράπηκα που είχα κάνει έναν άνθρωπο τόσο λυπημένο γιατί ήταν πιο αληθινά από ότι άλλο μου είχε πει ποτέ. Και το μόνο που ήθελα ήταν να τον αγκαλιάσω και να του ζητήσω συγνώμη.
Η κατάσταση ήταν ψιλοτραγική και είχε κάτι από Λάμψη και Καλημέρα Ζωή. Μου έκανε εντύπωση όμως που ένας άνθρωπος μπήκε στην διαδικασία να καταστρώσει όλο αυτό. Από την άλλη με κολάκευε που όλο αυτό γινόταν για μένα, που είχα να ανταλλάξω μηνυματάκια και να δω αναπάντητες από τότε που πήγαινα σχολείο. Αναρωτιόμουν που βρήκε το χρόνο και την όρεξη! Μετά από εκτενή συζήτηση κατέληξα στο ότι είναι θέμα γοήτρου αν και πάλι εμένα δεν μου έφτανε αυτό…
Η κολλητή μου ξέσπασε στα γέλια. Μου θυμίζει αυτές τις απειλές που λέγαμε στο δημοτικό. Είσαι σίγουρη ότι είναι αυτός; Σίγουρη δεν ήμουν καθόλου καθώς γνώριζα ότι είχε επιστρατεύσει κόσμο σε αυτήν την επιχείρηση από την άλλη δεν τον γνώριζα τόσο καλά ώστε να κρίνω αν τα λόγια ταιριάζουν η όχι σ’αυτόν. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι όποιος κι αν έγραφε τα μηνύματα αυτά είχε σοβαρό πρόβλημα ορθογραφίας.
Πήγα στο ραντεβού όχι για να αποτρέψω τις απειλές τις οποίες κάλλιστα θα μπορούσε να πραγματοποιήσει ή ξαναχρησιμοποιήσει χωρίς καν να μας ρωτήσει αλλά γιατί ήθελα επιτέλους να τον δω. Δεν είχα ιδέα τι θα του έλεγα όταν θα βρισκόμασταν. Είχα πολλές απορίες αλλά αναρωτιόμουν αν έχουν σημασία οι απαντήσεις .Σκεπτόμουν ότι το πιο πιθανό ήταν να εμένα ακίνητη να τον κοιτάζω χωρίς να ξεστομίσω λέξη.
Στον Αλέξη δεν είχα πει τίποτα για το ραντεβού γιατί από τη μια φοβόμουν μια δεύτερη σύγκρουση δορυφόρων και από την άλλη τις παρορμητικές αντιδράσεις του που μας είχαν οδηγήσει εδώ.
Αργότερα έμαθα ότι την ίδια μέρα ο Μιχάλης είχε κλείσει ραντεβού και στον Αλέξη την ίδια ώρα σε έναν άλλο σταθμό, αλλά φυσικά ο Αλέξης δεν πήγε. Ήταν σίγουρος ότι ο Μιχάλης δεν θα εμφανιστεί αντίθετα με εμένα που έτρεφα ελπίδες να έρθει. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και την Παρασκευή και το Σάββατο.
Μου έκλεινε ραντεβού στο ίδιο σημείο κι εγώ πήγαινα παρόλο που ήξερα ότι δεν θα εμφανιστεί. Ήταν σαν τελετουργία. Κάθε φορά που έμπαινα στον ηλεκτρικό για να καταφτάσω στον σταθμό με διακατείχε μια ακατάσχετη επιθυμία να τον χαστουκίσω αλλά μέχρι να φτάσω είχε εξαφανιστεί και στην θέση της είχε κάτσει μια συγγνώμη. Δεν με πείραξε που δεν ήρθε ούτε που το έκανε για να σπάσει πλάκα μαζί μου. Μάλιστα θα μπορούσα να το κάνω κάθε μέρα άλλωστε είμαι άνθρωπος που αρέσκεται της ρουτίνας.
Τις απουσίες του από τα ραντεβού μας διαδέχτηκαν δηλητηριώδη μηνύματα γαρνιρισμένα με σάλτσα μίσους και κακίας που είχες την εντύπωση ότι ήταν έτοιμα τυποποιημένα και είχαν ξεπηδήσει από το καζάνι της κακιάς μητριάς της Χιονάτης.
Είχαν μια δόση υπερβολής και για να είμαι ειλικρινής με στεναχώρησαν πολύ. Δυσκολευόμουν να μπω στη θέση του και να αντιληφθώ το πικρόχολο συναίσθημα που ένιωθε. Ίσως γιατί δεν το έχω νιώσει ποτέ και δεν νομίζω να μπορέσω όσο και να προσπαθήσω λόγω της εμμονής μου να δικαιολογώ ανθρώπους και καταστάσεις.
Αναζήτησα μια επαγγελματική αποψινό ωμός κυνισμός της κολλητής μου με ξύπνησε από τον λήθαργο των σκέψεων μου ‘Καλά χαζό είσαι; Κάθεσαι και ακούς έναν άγνωστο που σε έχει ζήσει πόσο; τρεις μέρες; Και αμφισβητείς την αγάπη όλων των υπολοίπων γύρω σου που σε ξέρουμε μια ζωή; Είναι δυνατόν να έχει αυτός δίκιο και όλοι υπόλοιποι άδικο; Ο άνθρωπος είναι ανώριμος μην ασχολείσαι, την προσοχή σου θέλει να τραβήξει όπως τα μικρά παιδιά. Απλά δεν έχει κοπέλα. Αν είχε κοπέλα με σένα θα ασχολιόταν νομίζεις: Ακόμα να τους μάθεις τους άντρες; Οι εξηγήσεις στις ενέργειες τους είναι πιο απλές και άμεσες από ότι φαντάζεσαι. Οι άντρες είναι οι πιο εύκολοι πελάτες στο ιατρείο παιδί μου…’
Με τον Αλέξη δεν μιλάμε πια. Κουραστήκαμε όπως οι βετεράνοι τον πόλεμο. Πασαλειφτήκαμε με ασουλούπωτη ζωή και τώρα προσπαθούμε να σκουπιστούμε με χαρτοπετσέτες τυπικότητας.
Ίσως γιατί πλέον δεν χρειαζόμαστε λέξεις για να μιλήσουμε ή πια οι λέξεις δεν ξεχειλώνουν άλλο για να χωρέσουν το νόημα που θέλουμε να τους δώσουμε. Μου στέλνει την αστείρευτη θετική του ενέργεια όπως πάντα και του στέλνω τον αυθορμητισμό της παιδικής μου αθωότητας.
Μπορεί ένας δορυφόρος να αποσπάσει έναν άλλο δορυφόρο από την τροχιά του;
Μπορεί να αναιρέσει με την δύναμη του την μαγνητική δύναμη της γης;
Ο δορυφόρος διαλέγει γύρω από πιο σώμα θα διατρέξει την ελλειπτική του τροχιά, το πλανητικό λιβάδι που θα επαναλάβει τον πολλαπλασιασμό του σύμπαντος.
Η γη απλά στέκεται και καίει τα σωθικά της, στροβιλίζει τις μοιρομετρημένες πιρουέτες της για να κεντρίσει το ενδιαφέρον των δορυφόρων της που σαν θεατές παρακολουθούν τον χορό της.
Κάποιοι τρελοί θεατές χειροκροτώντας θα καούν στην ατμόσφαιρα της.
Κάποιοι αδιάφοροι θα χασμουρηθούν από βαρεμάρα και θα χαθούν στο σκοτάδι.
Κάποιοι μόνιμοι και πιστοί θεατές θα στολίζουν για χάρη της τον θόλο τα βράδια με πολύχρωμα φεγγάρια…
Υποκλίνομαι στους τελευταίους.
Σέβομαι τους δεύτερους.
Νουθετώ τους πρώτους.
Τα 2.707 παιδιά μου αφιερωμένα στο Δορυφόρο
«Σε έναν πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Υπάρχουν μόνο ηττημένοι…»
.png "English"){kind=small}
Όταν με χρόνια με καιρούς θα σβήσει το όνομα μου, θα μείνουν για ενθύμιο τούτα τα γράμματα μου. Να σου θυμίζουν τις στιγμές, της πλήρης ευτυχίας και τις αξέχαστες στιγμές, αυτής της ηλικίας.
Χωρίς να βάλω υπογραφή γνωρίζεις ποιος σου γράφει. Αυτός που πάντα σ' αγαπά και δεν θα σε ξεχάσει.